من روزه دارم و روزه ام به جفاست
گویی تمام روز دلم رو به فناست
عاشق کشی و این همه لذت محال بود
آنچه به من رسیده و خواهد رسید جور و بلاست
افطار روح مرا جز ظهور راهی نیست
که هر چه فطر میمن ، ظهور هم زیباست
صبحگاهی که به یادت تأملی کردم
تأملی که گره گشای مشکل هاست
دروغ و بخل و حسد ، دور باشد و نابود
که روزه دنیا ، همینش اولاست
گویا صدای من به صدایت نمی رسد
گویا سخن به پای کلامت نمی رسد
گویا حضور تو همه بیهوده بود و من
گاهی است خواب دیده و عقلم نمی رسد
اینجا قلم دوباره برای تو می نوشت
اینجا کسی بدون نگاهت نمی رسد
من میگرفتم اجازه ، تمام سال
ورنه بدون اذن شما او نمی رسد
گوید به من که چرا؟ کِی؟ چگونه باز؟
خسته ، بدون صبر و تقلا نمی رسد
روزی که جانها همه حاضر به پا شوند
آن وقت بار من که به مقصد نمی رسد
صد آه که رفت و بی ثمر من را گذاشت
صد حیف که برگشت و نوایی سر نداد
صد آه که او عکس مرا قاب نکرد
صد حیف که شیون،داد و فریاد نکرد
صد آه من و تنهایی و غصه و غم
صد حیف به این داد که میزد همه دم
صد آه به این وقت که دادم بر باد
صد حیف که گاهی نشوم من آباد
صد آه که من گمشده ای را دارم
صد حیف ، به پیدا شدگان میمانم
صدای گریه می آید...
صدای گریه ی کودکی در فراق مادر،
حیف...
که صدای موشک ها بلند تر از صدای گریه اوست
حیف چون نمی گذارد ، بعضی صدای گریه کودک را بشنوند
و حتی نمی گذارد صدای وجدانشان را بشنوند
حیف...؛
اما بد تر از این
آن وقتی است که مادری در فراق کودکش ناله زند
در فراق کودکی که حتی درکی از نبودن نداشته است
و اکنون نیست
صد حیف...
عشق،دریا،سبزه،گلشن،آسمان
من کجایم تو کجای این جهان
این همه درد نبودن از کجا نشأت گرفت
از نبودن یا حضوری فاقد عشق و زبان
نا کجا آباد با تو خود جهانی می شود
با تو حتی عشق هم از خویش میگیرد زمان
من حضورم را به انفاس خوشت مدیونم
من که جز این عاقبت با دوست بودم در بدان
کِیْ شود این عشق معنی گیرد و ماتم شود
کِیْ بگیرم من قرار در زمره این عاشقان
عشق تنها معنی عمق نگاه بوده و است
کِیْ دوباره عاشق دلخسته ای باشد جوان
نزد تو چیزی است...
که به تمام ارزش هایم ارزش می بخشد،
تو..،
ارزشمند ترین ذره وجودم را از من ربودی...
و من...
خواسته یا ناخواسته...
نمی توانم ارزشمند ترین ذره وجودم را رها کنم...
ارزش من قلب من،
و قلبم نزد توست...
من عقده ی بی کبر و غروری دارم
شود آیا تو بگویی:دوستت دارم؟
عاشقان درگه معشوق ندانند کجاست
من به آن درگه تو گوشه چشمی دارم
همه رفتند، من بی کس و تنها ماندم
من به رفتن ، من به تنهاییم عادت دارم
رنگ لبخند تو از جنس جهان من نیست
بیم ناراحتی و غصه و ماتم دارم
عارفی گفت پی زهد بگیر ای عاشق
من به عشق زاهد شهر خود ایمان دارم
"گر چه می گویند این دنیا به غیر از خواب نیست
ای اجل مهمان نوازی کن که دیگر تاب نیست"
آن که گفته درد دارم بد تر از عشق و وفا
وی نداند جای عاشق بهتر از مرداب نیست
من به آن مرده ی بی عشق و صفا می گویم
که بدون عشق دنیا بهتر از سرداب نیست
کس که دیده زلف تو ، افشان و مست و خواب شد
هیچ چیز جز خنده ات عشق مرا نصاب نیست
من عاشق اویم ، چه کسی می داند؟
که برای چه شده غیب خدا می داند
آن همه عشق چه شد ، کی بروی از یادم؟
رفته این عشق شاید ، چه کسی می داند؟
من مست به آن گرمی دستت بودم
همه دانند و چه زیبا و به جا میدانند
تو و آن رنگ رُخت رنگ به جانم نگذاشت
چه کسی عیب به روح و دل تو می داند؟
من سزاوار غم و حزن و نگاهت بودم
تو کِی آیی و چرا ، باز خدا می داند
