جهان...

عشق،دریا،سبزه،گلشن،آسمان

من کجایم تو کجای این جهان

این همه درد نبودن از کجا نشأت گرفت

از نبودن یا حضوری فاقد عشق و زبان

نا کجا آباد با تو خود جهانی می شود

با تو حتی عشق هم از خویش میگیرد زمان

من حضورم را به انفاس خوشت مدیونم

من که جز این عاقبت با دوست بودم در بدان

کِیْ شود این عشق معنی گیرد و ماتم شود

کِیْ بگیرم من قرار در زمره این عاشقان

عشق تنها معنی عمق نگاه بوده و است

کِیْ دوباره عاشق دلخسته ای باشد جوان